دل به کار بده بچه جان :)

وقتی درست و حسابی وقت نمیشه برای نوشتن ، خودم ملتفتم پست هام نیمدار و سردستی و هول هولکیه ! انگار آب بسته باشم توش :)

جمعه تولد پسرک راه نزدیکه ( فردا هم تولد کاپریکورنه راستی !!) موندم چی بهش هدیه بدم که براش جذاب باشه.

از طرفی بچه ام گیک اپله و همه چی داره بجز اپل واچ ، میگم اونو بگیرم ، ولی بنظرم خیلی هیجانیه واسه یه ساعت اینقدر هزینه کنم ولو اینکه چهار تا آبشن غیر از نشون دادن وقت داشته باشه و پشت بوم هم کاهگل کنه ، کفشامون رو هم واکس بزنه !

از یه ور دیگه میگم خب آخرین سالیه که بچه ی خونه اس و  میتونه بی توجه به مایحتاج زندگی و فقط و فقط برای دل خودش کادو بگیره ، اینو ازش دریغ نکنم ... بعد دوباره ور منطقی ذهن دخالت میکنه که : ای بابا ! با این پول میتونه یه سفر درست و حسابی با نامزدش بره ! نکنه بگه : مامان چرا با خودم مشورت نکردین ؟ مگه بچه ام  رفتین برام قاقا لی لی خریدین ؟

خلاصه بر سر دو راهی هستیم ، بد !

تولد پسرک راه دور ١٥ اسفند است با اینهمه کادویش را دیروز فرستادم ( مسافری داشت به آن دست آب میرفت  و دوربین  حرفه ای و لنز چیزی نبود که جرات پست کردنش را داشته باشم ) میماند این یکی عزیز گرامی فامیل که نمیشود برایش کم گذاشت .

بهمنی بینوا  هم در میان کادوهای  کمر شکن دی و اسفند  طفلان مسلم ، به کفگیر ته دیگ  اصابت کرده ی جناب یار مینگرد و لبخند قبا سوختگی میزند !!

از آن جالب تر ، نامزد جان پسرک هم بهمنی ست و من هم برای ایشان باید هدیه ای در خور تهیه نمایم و هم چون پسرجان هنوز شاغل نیستند از جانب ایشان هم جداگانه مایه بیایم ... اینگونه است که به همسر دلبند میگویم :

اخوی ، از هر طرف کشته شود ، به نفع اسلام است ! چون بالاخره از صدر تا  ذیل ، همه از جیب جناب یار هزینه میشود ...

خرج چو از کیسه ی مهمان بود

حاتم طایی شدن آسان بود ...