ای نوشته های روی دیوار ، ای خنده و گریه های بسیار ، بدرود،بدرود...

اوایل اردیبهشت ، با کوچ پرستوهای مهاجر بعد از مدتها پرشین بلاگ نویسی هجرت کردم به اینجا ... خیلی هاتون رو اینجا پیدا کردم و بعضی ها هم از پرشین همراه و رفیق گرمابه و گلستانم بودید ، بماند که لطف برخی هاتون از وبلاگهای فبلی همراهیم کرده و از این بابت ممنونتون هستم . 

با به پایان رسیدن آخرین روزهای سال ، عمر وبلاگ نویسی ام هم همزمان با  وبلاگ لیلیت به پایان میرسه ...

دیگه قصد ندارم جای دیگه ای بنویسم اما اینجا به یاد روزهای خوبی که با هم داشتیم باز میمونه . کلی ازتون آموختم ، خیلی زیاد ... در مواردی که شاید باورتون نشه ! اگر حرفهام  و نتایج آزمون و خطاهایی که طی عمر رفته ام داشته ام و در موردش باهاتون گپ زدم ، در موقعیتهای مشابه گرهی از کار کسی باز کنه باعث خوشحالی من خواهد بود و اگر خسته کننده و کسالت بار بوده ، شکر که نقطه ی پایانی گذاشته شد بر آن !

دلم برای تک تکتون تنگ میشه  ، اندکی دیرتر به شمایانی که شماره تون رو برایم گذاشتید زنگ خواهم زد ولی نه اکنون ... خواهشی که دارم شما نیز تصمیم به تماس یا ارسال تکست نداشته باشید تا شرمنده نشوم ، بموقع از خجالتتان در خواهم آمد .

سالی خوب و نیکو براتون آرزو میکنم و اینکه سالم هستید و سال ٩٥ رو شروع میکنید بهتون تبریک میگم ، امیدوارم یکی از بهترین سالهای عمرتون باشه .

دلم میخواد بعنوان یادگاری یه توصیه بکنم ، اگر روزی به حرفم رسیدید بی شک از من یاد خواهید کرد :

چه مجرد و چه متاهل یادتون نره که یه زمانهایی از زندگی تون رو تنها و بدون همسر برای خانواده تون وقت بگذارید و اجازه بدید او هم همین حق رو داشته باشه . تصور نکنید این نهایت وفاداری و دوست داشتن و تعهد به همسر هستش که هر وقت میخواید به دیدار والدینتون برید ( چه در شهر خودتون زندگی کنند و چه نیاز باشه سفر کنید برای دیدنشون ) او رو هم همراه خودتون یدک بکشید یا آویزون بشید و باهاش برید !

لازمه ، لازمه ، لازمه  یه وقتایی فقط و فقط فرزند باشید وقتی در خانه ی پدری هستید . نه همسری و نه فرزندی و نه هیچ تعهد دیگری مگر  عشق و تعهدی که یک فرزند نسبت به خانواده ی درجه اولش داره ... این خیلی مهمه .

حتی اگر همسرتون نسبت به خانواده ی خودش هم چنین عملکردی نداره ، ازش بخواید و وادارش کنید که در سال حداقل یکبار رو به این مهم اختصاص بده .

این تمهید دو تا حسن داره : نزدیکی تون حس خیلی خوبی بهتون میده ، هم به شما و هم به والدینتون ... همسرتون هم متوجه میشه با اینکه فرمانروای قلمرو قلب شماست ، به هیچ وجه به این معنا نیست که از ریشه تون منفک میشید ... برای اینکه شما رو داشته باشه هیچ ضرورتی نداره شما رو تمام و کمال قبضه کنه ! 

خواهری کنید برای برادرها و خواهرانتون ... برادری کنید براشون و فرزند باشید برای والدینتون به تمام و کمال ، ولو یکبار در طی دوازده ماه سال ...

مراقب خودتون باشین ، مراقب دلتون باشین که اون بیشتر از خود شما مراقبت میخواد :)

برقرار

بی قرار 

دوست همیشگی شما : لی لی یت