هرگز مباد ، که دستانم را رها سازی ، همچون قایقی بی بادبان ...

ای کاش برایم عادی نشود خوب بودنت ...

وقتی میگوئیم کسی خوبست 

یعنی مهربان و با گذشت است  ، آرام و متین ست ، چشم پاک و درستکار ، سخاوتمند و بی توقع ست و از این دست سجایا ... ولی  قصه ی تو و خصوصیات اخلاقیت ورای اینهاست ... اینها سیاه مشقهای توست .

در کنار تو آرامش دارم ، نگران هیچ چیز نیستم .

با  وجود تو شجاعم ، حتی اگه کنارم نباشی ... بودنت جسورم میکند و به من اعتماد به نفس میدهد.

یکه شناس بودنت منحصر به فردت میکند ، این که هیچکس را بجز من نمیبینی معنیش این نیست که لعبتکان طناز دور و برت کمند ، بلکه " مرا عهدیست با جانان " برایت حجت بوده و هست .

اینکه دیناری از حق کسی وارد مالت نمیکنی ، اینکه علاوه بر پرسنل خودت ، نیروهای منهم میپرستندت ، اینی که هوای همه را داری و به هیچکس به قدر ارزنی ظلم نمیکنی و دل نمیشکنی ، توی کائنات گم نمیشود ... مطمئنم  جایگاه ویژه ای داری آنجا .

بچه هایمان به چشم یک بت به تو نگاه میکنند و مهرورزی را از تو آموخته اند ... و مرد بودن را

شبها که سرت به بالین نرسیده بخواب میروی ، در آغوشت میگیرم و در سکوت شامگاهی به صداهای دور دست گوش میسپارم ، به صداهایی که مثل آینده گنگ و مبهمند ... فقط پچ پچه ای شنیده میشود که آدم را به وادی رویا میبرد... به روزهای رفته فکر میکنم ، به سی و دوسالی که کنار هم گذراندیم ، نوجوانیم رو با تو به جوانی پیوند زدم و اکنون کنار تو گیسوانم رنگ میبازند ، از این زیباتر میشود ؟

نمیدانم تو جایزه ی کدام کار نیکویم بودی که هیچ خوبی که مستوجب چنین پاداشی باشد نکرده ام ...

خدا کند خوبی هایت برایم عادی نشود محبوبم

خدا کند تنهایم نگذاری

خدا کند دل مهربانت بندی هیچ غمی نشود

خدا کند باشی ،

                                 باشی ،

                                                باشی

                                                                و من قدرت را بدانم  ...