عادت می کنیم ...

مهر هم  به آخر رسید و هوا خنک نشد . 

ولی به هر حال عادت کردیم ... عادت کردیم به اینکه مثل بقیه ی استانهای کشورمون نباشیم ، که برگریزان رو تجربه نکنیم ، نفهمیم بارون پاییزی یعنی چی ، ندونیم  یخ کردن گوشها و شال گردن  چه مزه ای داره ! 

این چند روزه مجال خوبی برای سفر هستش ولی چون جناب سروان روزهای آخر خدمت مقدس سربازی رو سپری میکنند مرخصی ندارند و طبیعتا خانه نشین هستیم .

بر خلاف تمام سالهایی که در این شهر هستیم و تعطیلات محرم را به شهر و دیارمان میرفتیم ، امسال اینجاییم و خیلی هم بد نیست . 

سکوت و آرامش  عصرگاهی  را دوست دارم  . انگار  در کل مجتمع مسکونی مان پرنده هم  پر نمیزند و فقط و فقط صدای کولرهای گازی ست که در استارت خوردن با هم رقابت میکنند و به یادت می آورند تابستان هنوز از اینجا رخت برنبسته ...

وقتی به ال نینو فکر میکنم میبینم اگر قرار باشد بین سیل و سرما و یخبندان یا گرما و شرجی یکی را انتخاب کنم ، قطعا دومی رجحان دارد !

چون در شرایط سردی هوا ، قطع برق و افت فشار گاز قطعیست ( آن ٥ روز بارش پیاپی برف در شما ایران را بخاطر دارید ؟!) و اینکه هیچ وسیله ی گرما زایی توی خانه نداشته باشید و در عین حال سیلاب نگذارد از خانه خارج شوید نمیتواند هیچ خوشایند باشد .

میبینید ؟ مکانیزم گول زننده ی مغز ! توی این گرما پیام میدهد : برو خشنود باش که ال نینو به سراغت نیامده ، گرما که چیزی نیست !!

از پسرک راه دور خبری نیست ، نه اینستا ، نه ف. ب ، نه تلگرام که این چند روزه به غضب الهی گرفتار شده ! وقتی در دنیای مجازی حضور ندارد معنیش این است که به شدت درگیر زندگی واقعیست و تنها یی ، مشغول جویدنش نیست ! خوش حالم برایش ....

جناب سروان و نامزد مربوطه زودتر از ما بار سفر بسته اند و تا چند وقت دیگر به او ملحق میشوند و حسابی از تنهایی درش می آورند  و این تصمیم  حسابی  حالش رو خوب کرده .

و بقول شهرام شکوهی : کسی حال منو جز خدا نمیدونه  ...