نان مقدس

اول

همیشه شکوه داشتم از وبلاگ نویس هایی که به کامنتها پاسخ نمیدهند : وقت ندارید یا نظر خواننده ها برایتان اهمیت ندارد و یا اعتقادتان بر این است که این ارتباط را یک سویه نگاه دارید ، لطفا از همان ابتدا در پروفایلتان اعلام کنید ! به ویژه در بلاگ اسکای که پاسخ ها برای خواننده ایمیل نمیشود و هر کسی چیزی مینویسد مدام باید به پست مربوطه  مراجعه کند تا از پاسخ نویسنده مطلع شود .

اما در هفته ای که گذشت وضعیتم به گونه ای بود که نتوانستم به کامنتهای شما عزیزان پاسخ دهم . همینجا عذر تقصیر میخواهم و مطمئنم این را حمل بر بی اعتنایی نمی کنید زیرا میدانید خاطر تک به تک شما تا چه اندازه برایم عزیز است و نوشته هایتان به اندازه ی حظی که از تماس تلفنی عزیزترین دوستانم میبرم برایم ارزشمند و لذتبخش است .

دوم

این روزها فضای شهر عرفانی ست ... به خصوص که تا پاسی از شب مردم به سوگواری مشغولند و صدای سنج و دمام  دسته های عزادار که پیاپی از جلوی خانه عبور میکند مدام یادآوری میکند که هر قومیتی به شیوه ی خود این مراسم را برگزار میکنند .

از طرفی توزیع نذورات به طور پر رنگ ادامه دارد و امروز که همکاری  باخنده تعریف میکرد برای یک ماه توی فریزر غذای نذری ذخیره کرده ، با خود فکر کردم :

وقتی در مراسم ختم به یاد متوفی کاممان را با یک خرما شیرین میکنیم ، برای شادی روحش دعا میکنم ولی آیا وقتی در ایام محرم اینهمه غذا به درب منازلمان می آورند دعایی برای صاحب مجلس میکنیم ؟ یادمان هست مسبب این همه مراسم و خرج دادن و بانی شدن  چیست ؟

در همسایگی مان خانواده ای هست که بقدری روابطشان سخت گیرانه است که دخترشان به تنهایی اجازه خروج از منزل را ندارد و همیشه در معیّت مادر یا  شخص ثالثی میتواند به انجام امور اجتماعیش بپردازد ولی  در این ایام  میتواند پاسی از شب رفته به خانه برگردد. دیشب که بخاطر سر و  صدای رفت و آمدشان و درگیری پیدا نکردن کلیدها ی آپارتمانشان بدخواب شدم تا مدتها  به حرفهای دخترک  فکر میکردم که با خنده میگفت :  توی این ایام خیلی از غیرمجازها مجاز میشود ...