تا بدانجا رسید دانش من - که بدانم همی که نادانم

٤-٠-٨٩

این اسم پستها هم حکایتیه برای خودش ! هنوز تصمیم نگرفته چی بنویسم، به ناگهان یه جمله ای خودش رو پیش میندازه و عنان و اختیار رو از دست من میگیره و چه بسا که اصلا مسیر نوشته و پست و عقیده ام رو عوض میکنه !

مثلا امروز ابدا قرار نبود چیزی در مورد نادانی هام بنویسم ولی یهو این شعر تیتر شد دیگه ...

میخواستم راجع به مدل خط چشم شیرین نشاط بنویسم که نمیفهممش ( خط چشمش رو البته وگرنه عاشق نقاشی ها و کلاژهاش هستم) یا راجع به بدنیا اومدن نی نی مهدیه ماه و اینکه ازش خبر ندارم ، بعد گفتم بیام ازتون سوال کنم کسی از کم و کیف زندگی و مهاجرت به آمریکای جنوبی اطلاعاتی داره در اختیارم بذاره ؟ کشورهایی مثل بولیوی و اکوادور خصوصا و خیلی خیلی چیزهای دیگه که مثل لکه ی سیاه مگسک مانند رقصان در جلوی چشم ورجه وورجه میکنند ...

اما ضمیر ناخودآگاهت کار خودش رو میکنه و ناغافل میاد و از تحسرت میگه ... از اینکه چقدر احساس مغبون بودن میکنی وقتی میفمی بعد از نیم قرن زندگی ، گول میخوری هنوز ، از اینکه نادانی ، از اینکه هنوز ظاهر رو به باطن تعمیم میدی ، از اینکه فکر میکنی آدمها واقعا همینی هستند که نشون میدند ...

خیلی بده ...رویاهات واژگون میشند لاله وار 

وقتی میبینی کسی که یه عالمه وقت حمایتش کردی ، در حاشیه ی امن تو بوده و از رانتت استفاده کرده ، کلی بهش سرویس دادی و خدمت کردی ، فقط به صرف گفتن حرف و نظری که بر خلاف میلش بوده تبدیل شده به آدمی که ازت روبر میگردونه و به سادگی ازت صرفنظر میکنه ، توی سرت یه عالمه زنگ هشدار به صدا در میاد ...

زنهار که او از روحیه ی حمایتگر تو نهایت سو استفاده رو کرده ، بدون اینکه شستت خبر دار بشه ، ابلهانه فکر کردی خودت رو دوست داره یا قدردان تو هست ، در حالیکه اون فقط امکانات تو رو میخواسته و بس ...

من نادان ، درست ! اما تو هم هنوز یه چیز رو نفهمیدی : اینکه لیلیت گله ی هیشکی رو تا ظهر نمی چرونه ! 

به طرفه العین ، پیش از اینکه بفهمی چه اتفاق افتاده یه نقطه ی پایان میذارم روی همه چیز ... روحیه ی چریکی نسل ما رو دستکم نگیر بچه جان ...