هر کسی از ظن خود شد یار من

از وقتی پسرک راه دور تنها شده و همسرش رفته ، دوباره فیلش یاد هندستون کرده و روزی نیست که تماس نگیره و نپرسه : په کی میائین ؟؟؟!!!!

نیس که کشوری که رفته اینجا سفارت داره ، ما عین آدمیزاد پاشیم بریم ویزا بشیم و بلیط بخریم و دو روز بعد پیشش باشیم ؟ ...

اولا که پدر و مادر رو همزمان ویزا نمیکنن ( به آفیسره میگم من مگه تناردیه ام اون یکی بچه ام رو اینجا ول کنم و برم و دیگه برنگردم - پسر کوچیکم سربازه ها !) میگن : عووووو ! یه جوری میگه بچه ام بچه ام ، انگار بچه اش تو قنداقه ، منتظر قند داغه !! خانوم جون تو که رفتی اون پسرت رو هم قاچاقی میبری دیگه هم برنمیگردین !

یکی نیست بگه : اول از اون ، اختیار دار زندگیمم ، شایدم دلم نخواد بیام - به کسی چه ؟ مگه زندونیم اینجا ؟! دوم از اون ، مگه زیر بته عمل اومدیم بعد از چل سال زندگی  یه ساک ورداریم بریم سفر بعد دیگه ترک بلد کنیم عاخه ؟ سوم از اون ، من و همسرم دهه ی پنج و شش عمرمون رو میگذرونیم ، همچین هم چست و چالاک نیستیم توی این سن بریم توی یه کشور بیگانه دوباره از صفر شروع کنیم ؟ همچین آش دهن سوزی هم نیست اونجا .... والا میخوایم بریم بعد از دو سال و اندی بچه مون رو ببینیم و برگردیم و بیاییم ، شش ماه هم نمیمونیم  ، چون برگردیم اخراجیم قطعا و باید بریم زیر پوشش کمیته امداد !  بنابر این نهایت سه هفته اونجا باشیم ، سرمون رو میذاریم جای پامون و برمیگردیم ! 

ولی  کو گوش شنوا ؟ این شد که دیگه نمیخوایم به خودمون امید واهی بدیم و نه ترکیه میریم و نه امارات ، میمونیم اگه عمر ما به باز شدن سفارات !! به دنیا  بود که شکر ، نبود هم دیگه یا اون عادت میکنه به ندیدن ما و یا ما عادت میکنم به ..... نه ، هرگز عادت نمیکنیم مطمئنا :|

اینجوریاس که چشم دوختیم به مذاکرات ببینم چی میشه ... نه به ابعاد کلان  کشوری و لشکریش کاری دارم و نه سود و زیانش برای ملت ایران که از سواد نیمدار من خارجه ، فقط  از دید یه مامان که برای دیدن پسرکش بال بال میزنه بهش نگاه میکنم و بس ...