وات ایز یور نیم ؟!

مثل رازه اسم هر کس ...

بخشی از شخصیتشه به گمونم و برای همینه که خیلی مهمه چه جوری نامیده بشه . 

بدترین بخش داستان بچه های دو اسمه هستند ! خب چرا آخه ؟ ! یعنی اینقدر سخته که آدم بر سر دو راهی نباشه برای صدا زدن یه نفر  آیا ؟؟؟

یادمه روزی یه کسی که در وادی عرفان خیلی داعیه داشت ( و امیدوارم جونش رو از دست نده برای اینکه بتونه حلقه اش رو حفظ کنه ) بهم گفت :

دو تا روح در آدم دو اسمه مدام در کشمکش هستند ، چون هر اسم با خودش یک روح به بدن میاره .... پس بدترین کاری که یه پدر و مادر در نامگذاری بچه شون میتونن انجام بدن اینه که اسم شناسنامه ای و اسمی که بهش خونده میشه متفاوت باشه .

نمیدونم شما چه وضعیتی دارین و از این وضع راضی هستین یا خیر اما ، یک اسمه یا دو اسمه ، این مهمه که  اسمتون  رو دوست دارین یا نه ؟

اخیرا با دو نفر برخورد داشتم که هنوز اسمشون فکرم رو مشغول کرده : خانمی به نام انقلاب و آقای به اسم ارشاد - 

بی خیال!!!! 

پدر من چه فکری کردی این اسمای خفن رو روی بچه گذاشتی ناموسا ؟! 

شما اطلاعی در خصوص  پدیده ی " جوگیری های نامگذارانه " در سایر ملل دارید ؟

یه دوره ای که شاید شما نبودید ، اسم میثم و ابوذر و سمیه خیلی توی بورس بود ، بعد که تب انقلاب فروکش کرد رسیدیم  به روزبه و سیاوش و سیامک و کاوه ، خدا رو شکر که تعداد مبارزین و چریکهای زن مطرح کم بود و نام دختران خیلی تاثیر نگرفت از این داستان ! مثلا تنها زن انقلابی خیلی شناخته شده ی الجزایری جمیله بوپاشا بود که چون  توی ایران  جمیله به رقصنده بودن بیشتر معروف بود تا انقلابی بودن ، متولیان مبارزه بر علیه فلان و بیسار تمایل چندانی به انتخاب این نام برای دخترانشون نشان ندادند ! گذشته از ژاندارک که به فرهنگ ما نمیخورد اسمش ، اشرف دهقان از زنان مبارزه علیه حکومت شاه و ساواک بود که از آنجائیکه در مدارس ما اولین درسی که بچه ها می آموزند به سخره گرفتن نام  دیگران هست ،کمتر کسی جرات کرد اسم دخترش رو بذاره اشرف که بعد همکلاسهاش بگن : دلم برات غش رفت .

پیش رفتیم تا اونجائیکه خسته شدیم از ادای انقلابیون و مبارزین راه آزادی رو در آوردن ! اصلا از آزادی خسته شدیم ، مبارزه که جای خود داره ....

رفتیم توی کار شیک بودن و چیتان پیتان کردن اسم بچه هامون ! یه دوره ای از ١٠٠ تا اسم دختر نصفش پارمیس بود ، یه زمانی هم افتادیم به جون اسمهای منتهی به الف ! شور پارمیدا و آرمیتا و رانیا و وانیا رو از مزه در بردیم ! حالا هم که اغلب بچه هایی که دور و برم میبینم باران هستند .... اسم به این قشنگی که از بس تکراری میشنومش یادم میره به معنیش و ترنم خوش أهنگش فکر کنم ....

گذشته از اسم مجازیتون که هیچ واجب نیست اسم واقعی تون باشه ، چقدر راضی هستید از اسمتون ؟ چرا دوستش دارین یا ندارین ؟ بخاطر معناش ؟ آوا و یا میزان فراوانی اون ؟

تا حالا شده اعتراض و  نظرتون رو به والدینتون و یا هر کسی که اسمتون رو انتخاب کرده ابراز کنید ؟

بعد دقت کردین بعضی از حروف چقدر زمخت میکنه اسم رو ( مثل خ ) و بعضی ها چقدر لطافت میده به اسم ( مثل ژ ) شما تا حالا ژاله و ژرژی دیدین که زبر باشند ؟ 

پ. ن : آرزو داشتم اسمم آنا بود ، شما چی دلتون میخواست ؟