خیانت در امانت

پرشین بلاگ جان ، تاریخ تعیین خواهد کرد من رفیق نیمه راه بوده ام یا تو ! درسته که مزه وبلاگ نویسی رو با تو تجربه کردم ولی دلیل نمیشه تا ابد باهات عهد اخوت ببندم ... همه ی بازیهات رو فراموش میکنم بجز این آخری که خودزنی کردی و خودت ما رو هک کردی ! از اون گذشته ، چرا پستهای آخرمون رو قورت دادی ؟ اگه این اسمش خیانت در امانت نیست ، چیه ؟

برام مهم بود ده سال دیگه حس و حالم از نامزدی پسر کوچکم رو مرور کنم ، ولی تو نذاشتی ، چجوری بهت اعتماد کنم و دوباره برات خاطره نویسی کنم ؟ 

حالا من هیچی، نمیگی شاید یکی یه مطلب خیلی حیاتی توی آخرین پستش نوشته بود ؟ اصلا تو فک کن یه یادداشت خودکشی ! یه نت برای عشقش قبل از اینکه ترکش کنه ، اصلا خودم خیال داشتم مانیفستم رو در خصوص اثرات مخرب تعدد دوست دختر - یا پسر - فرقی نمیکنه ، بر زندگی زناشویی بعد از ازدواج بنویسم ! خوبه برنداشتم قلمفرسایی کنم ؟!

من هی خواستم حسن نیتم رو بهت ثابت کنم ، هی خودت نذاشتی ، اینه که ناچارم رسما باهات خداحافظی کنم و بیام اینجا ... البته پلهای پشت سرم رو خراب نمیکنم که اگه دور از جانم نتونستم مثل بلاگفا با اینجا ارتباط برقرار کنم ، روی برگشت داشته باشم !!!

دیروز برای دومین بار طی ده روز اخیر به منصب مادرشوهری جلوس فرمودیم ! منتها اینبار کاملا رسمی و محضری ! دیشب هم که سور دادیم و شادیمون رو بجای عروس و داماد غایب ان ور آبی با دوستانمون جشن گرفتیم ....

بگذریم که داماد تا لحظه ی آخر دلش را یک دله نکرده بود و هی غر میزد و دبه میکرد ولی عروس زورش چربید و با موفقیت طوق تاهل را بر گردنش نهاد، گرچه خودش این طوق را یوغ میبیند ، اما ما مطلقا محلش نمیگذاریم و همین که سی سال زیر آبی رفته را برایش کامل مکفی میدانیم و معتقدیم حالا دیگر باید برود و با ور واقعی زندگی دست و پنجه نرم کند به قول زویا پیرزاد عزیز در عادت می کنیم ...